Ministrant – to sługa Chrystusa, który w czasie sprawowania liturgicznych obrzędów spełnia posługę pomocniczą w sposób określony przepisami Kościoła. Słowo „ministrant” pochodzi z języka łacińskiego „ministrare” i oznacza „służyć, pomagać”. Ministrant służy kapłanowi i ludowi Bożemu, a przez to służy samemu Bogu.

Trudno jednoznacznie określić kto był pierwszym ministrantem. Jednak początków służby ołtarza można dopatrywać się już w narodzie wybranym. Potomkowie Lewiego byli tymi wybranymi do służby w świątyni. Pomagali oni kapłanom z rodu Aarona, kiedy składano ofiary. Czynili to tylko mężczyźni.

Ewangelista Łukasz przedstawia sytuację, w której Jezus będąc w synagodze, po przeczytaniu Księgi Izajasza, zwinął ją i podał słudze (Łk 4, 18-20). Znany jest nam też fragment o rozmnożeniu ryb i chleba. Tu bowiem pojawia się chłopiec, który miał ze sobą pięć chlebów i dwie ryby, dzięki którym Jezus dokonał cudu (J 6, 8-9). Tradycja nazywa tego chłopca „paraministrantem” – przyniósł on pierwsze dary ofiarne.

Służby ołtarza można dopatrywać się także w przygotowaniach do Ostatniej Wieczerzy. Tu ministrantami stali się św. Piotr i św. Jan, którzy z nakazu Jezusa byli odpowiedzialni za przygotowanie Wieczernika do wieczerzy paschalnej (Łk 22,7-13).

Kiedy chrześcijaństwo rozwijało się w zawrotnym tempie, Apostołowie mieli świadomość, że nie są w stanie podołać wszystkim zadaniom związanym ze zgromadzeniem. Potrzebowali pomocy do posługiwania wiernym, wybrali więc siedmiu pomocników. Nazwali ich diakonami, czyli sługami. To właśnie oni, poza biskupami i prezbiterami, pełnili funkcje liturgiczne. Z czasem potrzebowano ich coraz to więcej. Papież Korneliusz, wychodząc naprzeciw potrzebom, ustanowił kleryków niższych święceń: subdiakonów, akolitów, lektorów i ostiariuszy.

Dokumentacja Stolicy Apostolskiej po raz pierwszy o ministrantach wspomina w encyklice Mediator Dei z roku 1947, wydanej przez papieża Piusa XII. Papież wskazuje, że do służby należy wybrać: porządnych i dobrze wychowanych chłopców z wszelkich warstw społecznych, którzy z własnej woli będą służyli do Mszy Św. prawidłowo, pięknie i gorliwie (MD 39). Jednak dla ministrantów najważniejszym dokumentem jest Konstytucja o Liturgii, która daje służbie ołtarza oficjalne miejsce w zgromadzeniu.

Pierwszym Krajowym Duszpasterzem Ministrantów był ks. Jan Wurcel, salezjanin z Wrocławia. Następnie w 1967 roku posługę taką podjął Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki - jeden z prekursorów odnowy liturgii w Polsce. Odegrał on szczególną rolę w dziele formacji służby liturgicznej.

Joomla templates by a4joomla