W normalnych warunkach nie wstajemy biegać o 3.30 – to zdecydowanie za wcześnie. W zwykłym czasie nie biegamy przez błota czy ogromne kałuże – staramy się wybierać inne trasy. Jednak przychodzi taki moment, kiedy te utrudnienia i niedogodności ustają – to czas pielgrzymki. Wtedy towarzyszy konkretna intencja, dla której trudności nie mają znaczenia.
Właśnie coś takiego dokonywało się w nas ubiegłej niedzieli, gdzie po raz kolejny udaliśmy się do Sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej w Rokitnie. To do naszej Matki i Królowej, Patronki naszej Diecezji, pobiegliśmy oddając jej w trudzie pokonywanych kilometrów intencje naszych serc, wierząc, że zaniesie je przed oblicze Boże.
Powoli staje się to tradycją, że rzepińska parafia w biegu zdąża do konkretnych celów, będąc przy tym orędownikiem zdrowego trybu życia. Widząc to, inni ludzie pragną się do nas dołączyć, jak trzech ponad 70-letnich mężczyzn w Międzyrzeczu, którzy towarzyszyli nam biegnąc przez miasto. Ciężko na papierze oddać to, co czujemy mierząc się ze swoimi ograniczeniami, potem, zmęczeniem, ale jest to na tyle ekscytujące przeżycie, że planujemy już kolejne pielgrzymki. I zachęcamy do tego innych, trenujcie i przyłączajcie się do nas. Bo taka jest niestety specyfika pielgrzymowania w ten sposób – bez rozbiegania trudno jest wziąć w udział w pielgrzymce biegowej. Dziękujemy jednocześnie tym, którzy nam pomagali i towarzyszyli w czasie pielgrzymki – rowerzystom i obsłudze. Razem zrobiliśmy coś wspaniałego – oby tak dalej.
W normalnych warunkach nie wstajemy biegać o 3.30 – to zdecydowanie za wcześnie. W zwykłym czasie nie biegamy przez błota czy ogromne kałuże – staramy się wybierać inne trasy. Jednak przychodzi taki moment, kiedy te utrudnienia i niedogodności ustają – to czas pielgrzymki. Wtedy towarzyszy konkretna intencja, dla której trudności nie mają znaczenia.
