Pielgrzymka rowerowa - Dzień 4 (Ścinawa - Trzebnica)
Szczegóły
Dlaczego tyle wysiłku i tyle zmęczenia? Bo wspinamy się na szczyty, sięgamy po Boże miłosierdzie i nie rozumiemy, dlaczego znów upadamy. Nie my sami, lecz miłość Boża podnosi nas znowu, podtrzymuje. Naśladowanie Zbawiciela jest przecież trudem naszego codziennego życia.
Na pielgrzymce jeszcze bardziej można jeszcze bardziej poczuć na własnej skórze trudy „podjazdów” i radość kiedy lekko „idzie samo” z górki. Dzisiejszy odcinek relacji chcemy zadedykować kapłanom, którzy budują wspólnotę na co dzień i budują ją na pielgrzymce. Gdyby każdy jechał tylko dla siebie – to byłaby zupełnie inna wyprawa. Na wspólne modlitwy codziennie zwołują i naukę Chrystusa przypominają: Ks. Proboszcz, Ks. Paweł, Ks. Wojciech (z parafii św. Alberta z Zielonej Góry) i kleryk Gerard (dziś właśnie wygłosił debiutanckie kazanie). W pielgrzymowaniu ważna jest wspólnota, która (zgodnie z myślą dnia) wyraża się w miłości bliźniego. Buduje ją tak samo dobre słowo jak pomoc w naprawie roweru.
Na długo przed Trzebnicą dały się dziś we znaki wyczerpujące podjazdy. Ten jednak przystanek był szczególny za sprawą sióstr boromeuszek, których życzliwość i miłość otrzymali wszyscy strudzeni.
Piszą o swojej służbie tak: „Gdzie mieszka dobroć i miłość, tam jest Bóg”. Przepiękny pocysterski klasztor, a w nim 60 sióstr, które nie tylko przyjmują pielgrzymów całym sercem, ale także prowadzą stołówkę dla ubogich, świetlice profilaktyczno-wychowawczą, opiekują się kobietami chorymi i niepełnosprawnymi. Na taką miłość otwiera się serce każdego, kto tu chociaż na chwilę zawita. To świadectwo wiary najwyższej próby.
Dlaczego tyle wysiłku i tyle zmęczenia? Bo wspinamy się na szczyty, sięgamy po Boże miłosierdzie i nie rozumiemy, dlaczego znów upadamy. Nie my sami, lecz miłość Boża podnosi nas znowu, podtrzymuje. Naśladowanie Zbawiciela jest przecież trudem naszego codziennego życia.
